اشعار

من دسته گـل پـرپـر گـلـزار حسینم            من شـمع فـروزان شب تـار حسیـنم

من کنج قـفـس مرغ گرفـتار حسینم            من عـاشق دل باخـته و یـار حـسینم

من کـعـبـۀ دل قـبـلـۀ جـان همه هـستم

سـر تـا بـه قـدم آیـنـۀ فـاطـمـه هـسـتـم

هر چند ستم دیده و مظلوم و صغیرم            در گوشۀ ویرانه گرفـتـار و اسیـرم

ای مـردم عـالـم مـشمـارید حـقـیـرم            کز جانب سر سلسلۀ عـشق، سفـیرم

با گـریـۀ پـیـوستـه و غـم هـای نـهـانـم

حـاکـم به دل و جـان همه خـلق جهانم

در بحر شرف گوهر یکدانه منم من            بر شمع ولا سوخته پـروانه منم من

بر اهل عـزا مـاه عـزاخـانه منم من            امـیّـد دل عـاقـل و دیـوانـه مـنـم من

من فـاطـمـۀ کـوچک و ناموس خـدایم

پــیـغــامـبـر خــون تــمــام شـهــدایــم

ای خـلـق گـرفـتـار بـیـائـیـد بـیـائـید            در خـانۀ من دست گـدائی بگـشائـید

بر دامن ویـرانـۀ من چهـره بـسائـید            و زخاک درم رنگ غم از دل بزدائید

من کـودکـم امـا به خـدا کودک وحـیـم

در آل عـلـی فـاطـمـۀ کـوچـک وحـیـم

اسلام، شفـا یافت ز خـون جگـر من            توحـید، چراغی است ز آه سحر من

بـگـذار بـخـنـدنـد به اشک بصر من            وز چار طرف سنگ ببارد به سر من

جـان دو جـهـان در بغـلم بـاز کـشیـده

بـا دست خـدائـیـش ز من نـاز کـشیـده

امروز اگـر گـوشۀ ویـرانه غـریـبـم            رفته است ز کف سلسلۀ صبر و شکیبم

بیـمـارم و بر درد همه خلق طبـیـبم            جان بر کف و خود منتظر وصل حبیبم

زود است که لب بـر لـب بابا بگـذارم

تـا سـر به سـر شـانـۀ زهـرا بـگـذارم

امشب شب وصل است دلم داده گواهی            نوری به سویم پر کشد از قلب سیاهی

خورشید به ویرانه سرایم شده راهی            ویـرانـۀ من پُـر شـده از نـور الهـی

آوای مـــنــادی بـه مـن زار رســیــده

جـان پـیـشکـش آریـد که دلـدار رسیده

یار آمده با طلعت همچون قمرش باز            گردد زطبق باز به من چشم ترش باز

روشن شده این خسته، چراغ سحرش باز            ای دست، کمک کن که بگیرم به برش باز

تـا روی ورا بـر روی قـلـبـم بگـذارد

افـسوس که دستـم به بـدن تـاب نـدارد

ای سر چه شد امشب به من زار زدی سر            از لطف، بر این مرغ گرفتار زدی سر

صد بار مرا کشتی و یک بار زدی سر            چون بود که در خانۀ اغیار زدی سر

در گوشۀ ویران، قمر من شدی امشب

از لطف، چراغ سحـر من شدی امشب

مهـمان منی سفـرۀ رنگـین مرا بین            دست تهی و سیـنۀ سنگـین مرا بین

رخـسار کبود و سرخـونین مرا بین            در تـلخی غم لحظۀ شیرین مرا بین

گر دست دهـد پـای دویـدن ز تو گیرم

آن قـدر به دور تو بگـردم که بـمـیـرم

بین عاشق صد بار زغم مردۀ خود را            بر شانۀ جان، کوه ستم بردۀ خود را

برگیر به بر طوطی افسردۀ خود را            در گوشۀ ویران، گل پژمردۀ خود را

صد کوه غم از کودک تو خم نکند پشت

ای مونس جان درد فراق تو مرا کشت

بگـذار رها گـردد، جان از بـدن من            بـگـذار بود نـام تو آخـر سـخـن من

بـگـذار شود پـیـرهـن من کـفـن من            بگذار به ویـرانه شود دفـن، تن من

دردا که عدو دوخت زخواندن دهنم را

میثم بـرسـان بر هـمه عـالـم سخـنم را

آخر کمی بخـواب چرا گریه می‌کنی            با سیـنـۀ کـبـاب چـرا گـریه می‌کـنی

با نـاله نبـض تو چـقـدر کُـنـد می‌زند            با بغـض در گـلـو نفـست تُـند می‌زند

آه ای رقـیـه، جان من آرام گریه کن            آهسته در سکـوت دل شـام گریه کن

با گریه‌های خویش قیامت به پا مکن            با نـاله اینـقـدر پـدرت را صدا مکـن

تـرسـم برای گـریۀ تو سـر بیـاورنـد            این جـان مانده را ز تنت در بیاورند

ای وای من که محشر کبرا شروع شد            بار دگر قـیـامت عـظـمی شروع شد

آرام شـو ز گریه و شیون رقیه جان            بابا رسیـده با سـر بی تن رقـیه جان

روپوش را ز چهرۀ بابا تو پس بزن            جانت به لب رسیده شمرده نفس بزن

از گریه‌های خویش به بابا سخن بگو            از آنچه دیده‌ای تو به صحرا سخن بگو

یکدم به سیل اشک روانت امان مده            رخـسـارۀ کـبـود بـه بـابـا نـشان مـده

بوسه زدی به لعل لب از جا بلند شو            دیگـر بس است دیـدن بـابـا بلـنـد شو

عـمّه چرا صدای تو دیگـر نمی‌رسد            غمناله‌ات به گوش من آخر نمی‌رسد

عطر گلی شنیدی و بیهوش گشته‌ای            حرفی نمی‌زنی و تو خاموش گشته‌ای

در گوش باب خویش چه گفتی که پر زدی            ما را گـذاشـتی و تو سـاز سفـر زدی

پرپر شدی و طاقـت هجـران نداشتی            بر روی داغ های دلـم غـم گـذاشتـی

بگـذار تا بگـریم و کـوته سخـن کـنم            این نیمه شب برای تو فکر کـفن کنم

بر دوش اهـلـبـیت سه ساله بـلـند شد            خـاموش شد«وفایی» و ناله بلند شد

با لب تـشنـه نـگـاهـی پُـر تـمـنّـا می‌رود          ساحـل چشمی به استـقـبال دريـا می‌رود
با دعـا چـشم تری باشد يـقـيـناً با شتـاب          روی بال عرشيان تا عرش اعلا می‌رود

دلشكسته تر ز هركس می‌شود خورشيد و ماه          يك ستـاره از مـدار كهـكـشان تا می‌رود
كوثری زخمی، هراسان از شكست روزگار          غرق خواهش در پی إنّـا فَـتَحـنا می‌رود
گریه‌های آسمان اثبات کرد این نکـته را          آه جـانـسـوز يـتـيـمـان زود بـالا می‌رود
مثل يك عـاشـق به پـای انتظارم مانـده‌ام

منتظـر در لحـظه‌های احـتضارم مانده‌ام

در دلـم شـوق وصالت را سراسر داشتم          آرزوهـای قـشنـگـی با تو در سر داشتـم
سعی كردم آنچه تو می‌خواستی باشم پدر          تا بگـويـی دخـتـری مانـنـد مـادر داشـتم
روزهای خوب من در شهر پيغمبر گذشت          هم تو بودی در كـنارم، هم بـرادر داشتم
بارها ديـدی چگونه ناز من را می‌خريد          از همه عـالم عـمويی مهـربان تـر داشتم
در خرابه مصرعی از زندگی‌ام طی شده          من كه روی شانه ات بيتی محـقّـر داشتم
آرزوهـايم هـمه بی تو به پـايـان می‌رسد

مانده از تو يك سری، آن هم به دامان می‌رسد

پـا بـه پـايت با مـشـقـت تا خـرابـه آمـدم          بـودی اما غـرق غـربت تا خـرابـه آمدم
در كنارت محترم بودم ولی در طول راه          لا بـه لای هـتـك حرمت تا خـرابـه آمدم
عمه دارد بر تنش از من کـبودی بیـشتر          خـواهـرت كـرده حـمايت تا خـرابه آمدم
دختری از روی كينه چادرم را می‌كشيد          زيــر آمــاج حـسـادت تـا خــرابــه آمـدم
گرچه روی من سیـاه از تـازیـانه‌ها شده          روسـفــيـدم بـا رشـادت تـا خـرابـه آمـدم
خواب را بر دشمنت با گريه‌ام كردم حرام

غیر نامت هیچکس نشنیده از من یک كلام

از آن طرف قمرش روی نیزه کامل شد          از این طرف سرت از روی نیزه نازل شد

 غـروب روز دهــم بـود عــمـه‌ام افـتـاد          عـبـای خـونی تـو تـا به دوش قـاتـل شد

تـمـام اهـل حـرم را سـوار مـحـمـل کرد          عـمو نبود... پدر، کارِ عـمّه مشکـل شد

میان کـوفـه همه زیـر لب به هم گـفـتند:          عـقـیـلـه هـمسـفـر مـشـتـی از اراذل شد

تـمـام دشت بهـم ریـخـت آن زمـانـی که          نگاهت از روی نی سوی عمه مایل شد

چکید خون سرت، خواهرت دلش خون شد          گواه این سخنم خون و چوبِ محـمل شد

به جای تک تک ما عمه کعب نی خورده          برای تک تک ما مثـل شـیـر حـائـل شد

خـدا کـند که پـدر جـان نـدیـده بـاشی تو          چگونه دخـتـر حـیـدر به شـام داخـل شد

هـزار خـطبـۀ قـرّاء خـوانـده خـواهر تو          جواب این همه خطبه فقط کف و کِل شد

عـقـیله، کـعـبـۀ غـم، قـبـلةُ البـرایـا* بود          ز اشک نیمه شبش خاک دشت ها گِل شد

مـیـان نـافـلـه‌هـا یـاد مــادرش مـی‌کــرد          هـمیـشـه روضـۀ او بـرکـت نـوافـل شـد

اگرکه پیـر شدم، عـمّـه‌ام مـقـصر نیست          گـمان نکـن که دمی از رقـیه غـافـل شد

در میان میکـده ساغر به دردم می‎خورد          باده وقتی می‎شود کوثر به دردم می‎خورد

دست‎های خالی‎ام خالی بماند بهـتر است          این که هستم پیش تو نوکر به دردم می‎خورد

گریه وقـتی می‎کـنم زهـرا دعـایم می‎کند          پس محرم چشم‎های تَر به دردم می‎خورد

خوب می‎دانم که در تاریکی قبرم،حسین          دستـمال گـریه‎ام آخـر به دردم می‎خـورد

 بی‎خـیـال نـسخـه‎های بـی‎دوای این و آن          بوسه بر شش گوشه‎ات بهتر به دردم می‎خورد

دخترت وقتی بخواهد خاک چادر پاره‎اش          بیشتر از کیسه‎های زر به دردم می‎خورد

دخترِ زهرا، خودش زهراست ثابت می‎کند          دست‎های کوچکش محشر به دردم می‎خورد

گـفـت:بـابـا، از تـمـام یـادگـاری‎هـای تـو          چـادر و سجـادۀ مـادر به دردم می‎خورد

آسـتـیـن پــاره‎ام را نـخ‎نــمـاتـر کـرده‎انـد          حرف سوغاتی شده معجر به دردم می‎خورد

مُردم و زنده شدم در کاخ مثل خواهرت          دشمن تو گفت این دختر به دردم میخورد

من سـه سـالـه سـنـد ظـلـم به آل اللهـم            آســمـان عـلـی و آل عـلــی را مـاهــم

بـی سبب نیست اگـر راه به دلهـا بُردم            عشق را ارثیه از حضرت زهرا بُردم

نوۀ حیدرم و در رگ من خون علیست            این بزرگی و شجاعت همه مرهون علیست

من همانم که ز اشکم به فلک ولوله بود            پای من بسته به زنجیر غم و سلسله بود

من هـمانم که زدم نـاله و کردم فـریاد            آبـروی اموی پیـش هـمه رفـت به باد

عـشـق را با هـنر گـریـه‌ام آمیـخـتـه‌ام            شـام را بر سـر کـفّـار فـرو ریخـتـه‌ام

باب حاجات شدم جود و کرم کار من است            عمویم حضرت عباس نگهدار من است

شیعیان در تب و تابند علی جان مددی            غیرت شیعه شده غیرت حجربن‌عدی

سخـن از نسل یـزیـد بن مـعـاویه شده            پـای یک عـدۀ کم، باز به سوریه شده

یادشان رفته که کاخ اموی گشت خراب            یادشان رفته شکست علوی بود سراب

شام، امروز اگر صحنۀ درگیری هاست            مُنجر، این قصّه به سر کوبیِ تکفیری هاست

وای اگر باز، رگ حـیـدریم برخـیـزد            باز، شامات به یک لحظه بهم می‌ریزد

بـرسـانـیـد به گـوش سلـفـی‌هـا سخـنـم            که عـلـمـدار دفـاع از حـرم عـمّـه منم

عمه خود فاتح میدان عراق و شام است            فکر فتح حرمش فکر و خیالی خام است

عمویم حضرت عباس به ما حساس است            چـارۀ کـار به دست قـلـم عـباس است

شیعه تا هست کسی قصد تـقـابل نکند            ایـستـادیـم، بگـو فـکـر چـپـاول نـکـنـد

پـرچم گـنـبـد عـمّـه همۀ عزت ماست            نام عـبـاس که آیـد سنـد قـدرت ماست

کور خواندند، حرم جای حرامی‌هانیست            یک اشاره که کند حضرت سقّا کافیست

نـفـس در سـیـنـه از آهـم شـرر شد            تـمـام قـوت مـن، خـون جـگـر شـد

چه ایّامی که از شب، تـیـره‌تر بود            چه شب‌هایی، که با هجرت سحر شد

چه سود از گریه، هر چه گریه کردم            شـرار دل، ز اشـکـم بـیـشـتـر شـد

تـن صـد پـاره‌ات در کـربـلا مـانـد            سرت بر نیـزه با من، هـم‌سـفـر شد

خــمــیـدم، در سـنـیـن خــردسـالـی            بـه طـفـلـی، قـسمتـم، داغ پـدر شـد

لب من از عـطـش، خـشکـیـده بـابا            چـرا چـشمـان تو از گـریه تر شد؟

زبـان عـمّـه، شـمـشیـر عـلـی بـود            ولـی او بـر دفــاع مـن، سـپــر شـد

نـگـه کــردم به رگ‌‌هـای گـلـویـت            از ایـن دیـدار، داغــم تـازه‌‌تـر شـد

اجـل، جــام وصـال آورده بـر مـن            خـدا را شکر، هجـرانت به سر شد

ســرشـک دوســتــانــم، دانــه‌دانــه            تـمـام نـخـل «میـثـم» را ثـمـر شـد

جسمم ضعیف و روحم، سرگرمِ بالُ‌‌بال است          دور فراق طی شد، امشب، شبِ وصال است

تا یـافـتـم طبـق را، دیـدم جـمـال حـق را          باید به سجده افتم، این وجه ذوالجلال است

هنگام شب، که دیده، خورشید در خرابه؟          این قرص آفتاب است یا ماه، یا هلال است؟

اکـنـون که یـارم آمـد، از ره نـگـارم آمد          هم ماندنم حرام است، هم رفتنم، حلال است

افـتادم از صدا و، سر  مـانـده روی قـلـبم          جانم، ز دست رفت و، چشمم بر این جمال است

سـر روی سیـنـۀ من، مـانند سـورۀ نـور          تن، از سم ستوران، قـرآنِ پـایـمال است

عـمر سه‌سالۀ من، کـوتاه بود، چون گـل          دوران انتـظارم، هر دم هـزارسال است

هر شب، به خواب دیدم، جان دادنِ خودم را          امشب، شهادت من، نه خواب، نه خیال است

با سر رسیده‌ای بگو از پیکری که نیست         از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست

شب‌ها که سر به سردی این خاک می‌نهم         کو دست مهـربان نـوازشگـری که نیست

بـایـد بــرای شـسـتـن گــل ‌زخـم‌هـای تـو         باشد گلاب و زمزمی و کوثری که نیست

ای قــاری شـکـسـتـه دل رأس نـیـزه هـا!         شایسته بود شـأن تو را منـبری که نیست

آزاد شـد شـریـعـه هـمـان عـصر واقـعـه         یادش به خـیر ساقـی آب آوری که نیست

تشخیص چشم های تو در این شب کـبود         می‌خواست روشنایی چشم تری که نیست

دستی کـشید عمه به این پلک‌ها و گفـت:         حالا شدی شبـیه همـان مـادری که نیست

حـتـی صـبـور قـافـلـه بـی‌صبـر می‌شـود         با خاطرات خسته‌ترین دختری که نیست

قـلبـم شکـستـه امـا؛ انـدازۀ سـرت نـه            آشـفـتـه دیـده بـودم مانـند پـیکـرت نـه

تا شام غصه خوردم با تو ولی نگفـتم            ای كاش ساقی‌ات بود اینجا و خواهرت نه

پـای تو ایـستـادم وقـتی هـمه نـشستـند            پایت هـمه نـشستـنـد سرو تـناورت نه

یك كـربـلا برایت تا كوفه گریه كردم            در اشك دیده بودم در خون شناورت نه

از ابـرهـا گـذشتـیـم بـا كـاروان گـریه            چشم همه سبك شد چشمان دخترت نه

در خواب پـر گرفتم ای ماه مِه گرفته            تا عـرش دیـده بودم بـالای منـبرت نه

بیـن صفـای آهـت تـا مـروۀ نـگـاهـت            عـالـم دویـده اما هـمـپای هـاجـرت نه

از وقـار عـمه‌جان خود حجـاب آموخته           او مـؤدّب بـودنش را از ربـاب آموخته

با دو دست بسته تا شامات را یکسر گرفت           رزم را از فـاطمه، از بوتـراب آموخته

چـشـم بـارانـی او آمـوزگـار اشـک بود           گریه کردن برلبت را او به آب آموخته

زلـفـهـایت را ورق میـزد شبیه مـقـتـلی           روضه را از زخم جلد این کتاب آموخته

جمع زد زخم تو را با زخم‌های مادرت           با شمـارش کـردن آنهـا حـساب آموخته

چشم بیدار شبش را چشم زد شام حسود           پلک‌هایش چند روزی هست خواب آموخته

زلف تو گفت از سرِ نی؛ دخترت آتش گرفت           سـوخـتن را پا به پـایش آفـتـاب آموخته

گاه باید که ادب از بی‌ادب آموخت، پس           بوسه را از چوب در بزم شراب آموخته

ای از سـفر برگشـته بابا، پیکرت کـو؟            سـیمرغ قاف عاشـقی بال و پرت کو؟

برروی شــاخ نیزه ها گل کرده بودی            حالا که پـائین آمدی برگ و برت کو؟

ازمن نمی پرسی چه شداین چند روزه؟            ازمن نمی پرسی نشـاط دخـترت کو؟

آوای قـــرآن خـوانـدنــت لالای ام بـود            قربان قرآن خواندن تو، حنجرت کو؟

لب های مـن مثـل لــبت دارد ترک ها            با این لب عطشان بگو آب آورت کو؟

می گفت عمه با عمامه رفــته بــودی            حـالا بگو عمـامه ی پیغـمبــرت کـو؟

بـابـا ، سراغ از گوشـوارمن نگیری!            من از تو پرسیدم مگر انگشترت کو؟

این چند روزه هر کسی سوی من آمد            فریادمی زدخارجی پس زیـورت کو؟

بعد ازغروب واقعه همبازی ام نیست            خیلی دلم تنگش شده ،پـس اصغرت کو؟

دیگربس است این غصه ها آخرندارد

من را ببــر ، گـر چه کبـــوترپرندارد

نـفــس در ســینه از آهــم شـرر شد             تــمـام قــوت مــن، خـون جگر شد

چه ایـامی که از شـب، تـیره‌تر بود             چه شب‌هایی،کـه باهجرت سحرشد

چه سود ازگریه،هرچه گریه کردم             شــرار دل، ز اشــکم بــیشــتـر شد

تــن صــد پــاره‌ات در کــربلا ماند             سرت بر نیزه با من، هــم‌ســفر شد

خــمیــدم، در سـنـــین خــردســالی             به طــفلی، قــسمــتم، داغ پــدر شد

لــب مـــن از عـطش، خشکیده بابا             چــرا چــشمان تو از گریه تر شد؟

زبــان عــمه، شــمشیــر عــلی بود             ولــی او بــر دفــاع مــن، سـپر شد

نــگه کـــردم بــه رگ‌‌هـای گلویت             از ایــن دیــدار، داغــم تــازه‌‌تر شد

اجــل، جــام وصــال آورده بر من             خدا را شکر، هجرانت به ســر شد

ســـرشــک دوســتانــم، دانـه‌ دانــه             تمـــام نـــخل «مــیثم» را ثــمر شد

بــابــا بـنگـر رویِ بـهـم ریخـتـه ام را            وا کــن گـرهِ مــوی بهم ریخـتـه ام را

دیگر رَمَـقـی نیست به رویت بگُـشایـم            چشم تــر کم ســویِ بـهـم ریخته ام را

من فـاطمۀ شام شدم خُــورده نگـیـریـد            لــرزیـدنِ بــازوی بـهـم ریـخـتـه ام را

آرام کن عمّه تو پس از حـرفِ کنیزی            ایـن خـواهـرِ والای بـهـم ریخـته ام را

هرتکه ای از زیورمن دستِ کسی رفت            پـــیدا کـن الـنگــوی بهـم ریـخته ام را

در شــامِ غــریـبـانِ مـن آرام بـشـویـید            خـونـابـۀ پهلـوی بهــم ریـخــتــه ام را

زیبایی دختریكی اش مــویِ بلند اسـت            صد حیف كه گیسویِ به هم ریخته ام را

پنهان به خاك كردم رازی به آب دیده            بــا كس نمی توان گفت سرّ دل رمیده

وقــت ســحر دعایم شد عاقبت اجابت            بر شام تــار ما هم سر زد شبی سپیده

پرواز بردم از یاد بالم چو شد شكسته            این است حال و روز مرغ به خون تپیده

شــادابــی گذشــته از من مخواه دیگر            برگشت ناپذیراست رنگ ز رخ پریده

قــوّت نــداشــت پـایم تـا پیش تو بیایم            از بس كه دختر تـو در خـارها دویده

بسیار رنــج بــردم در راه عشقت اما            بــار ســـفر كــشیدم بـــا قامتی خمیده

وضعیتی است وضع رأس تو و سر من            مجـنون سر شكسته، لیلای سر بریده

ویـران سرایم امشب شد میهمان ســرایم            اینجا که خیزران نیست قرآن بخوان برایم

هر شب صدات کردم امشب دعات کردم            یـــا در بـــرم بـمانی یا هـمرهـت بیـایـم

زهــرا عــذار نـیـلـی نگـشود بهـر حیدر           من هم به محضر تو صورت نمی گشایم

گر افـکنی جدایی در بـین جسـم و جانم            دیگر به جان زهرا از خود مکن جدایم

من دختر حــسـینم هــم ســنگر حـسـیـنم            مــاه صـفر مـحـرم، شام است کـربـلایم

خواهم در این خرابه دور سـرت بگردم            دیوار گـشتـه حائل، زانــو شـده عصایم

دیشب به شوق وصلت تا صبح گریه کردم            امـشـب بگو اسیــران گریند در عــزایـم

کی گفته درخرابه شب ها گرسنه خـفـتم            بعداز تو بوده هر شب خون جگـر غذایم

دانـی چرا عــدویم تا حد مــرگ می زد            فهمیده بود از اول مـن دخت مرتضایـم

تا دور او بــگردم تـا دست او بـبـوســم            ای کــاش هـمـرهت بود عموی با وفایم

هــر چــنــد روســیـاهــم آلـودۀ گـنــاهم            مـولا بگیــر دستـم مـن "میــثم" شــمایم

امشب به دامن مـن خورشید آرمیــده            یا ماه آسمان هــا در کلــبه ام دمــیده

دخترهمیشه جایش آغوش گرم بــاباست            کس روی دست دختررأس پــدرندیده

ازدل چراغ گیرم ازاشک، گل فشان            از زلف، مشک ریزم بابا ز ره رسیده

ازبس که چون بزرگان بارفراق بردم            در سن خُردسالی سرو قـدم خــمیــده

بابا چه شد که امشب با سربه من زدی سر            جسـمت کدام نقطه در خاک وخون طپیده

هم کتف من سیاه است،هم روی من کبوداست           هم فرق من شکسته، هم گوش من دریده

داغم به دل نشسته آهــم ز سر گذشته           چشمـم براه مانده اشکم به رخ چکیده

از بـس پیــاده رفتـم پایـم ز راه مانده           ازبس گرسنه خفتم رنگ از رخ پریده

تو رفع تشنگی کن از اشک دیدۀ من           مــن بـوسه می ستانم از حنجر بریده

انگشت های عمّه بگرفته نقش گُلزخم           از بس نشسته وخارازپای من کشیده

جسمم رود شبانه در خـــاک مخفیانه           یـاد آورد ز زهــرا دفن مــن شــهیده

گشتم خموش ودادم بربیت بیـت(میثم)           صد محنت نگفته صــد راز نــاشنیده

درد دارم ای پـدر در قسمت پا بـیـشتر            چون اثر کرده به پایم خار صحرا بیشتر

گرچه گل انداخته رویم ز سیلی ها ولی            بر تـنـم انـداخـتـه شـلاق هـا جـا بیـشتر

دست بر پهلویم و از دیده می ریزم سرشک            روزها خیلی کم اما نیمه شب ها بیشتر

تا نیاندازد سرت را از سر نیـزه زمین            ما قـسـم دادیم خولی را به زهـرا بیشتر

از سر بغضی قدیمی بر سر ما سنگ رفت            از تو کـیـنـه داشـتـنـد اما ز مولا بیشتر

اینکه چشمش را عمو بالای نیزه بسته بود            ای پدر هـسـتـیـم فـکـر این معما بیشتر

گر چه بوسیدند رویت را تمام سنگ ها            دوست دارم که ببوسم من لبت را بیشتر

بعضی اوقات ای پدر جان جای کل کاروان            می زدند این بی حیاها عمه ام را بیشتر

تو کنار قـتـلـگـاه، عـمـو کـنـار عـلـقمه            آرزو دارم بـمـیـرم من هـمـین جا بیشتر

هر چند بی تو دیدم... دوران پـیـریم را           از یـاد بردم اما... با تو اسـیــریم را...

چشمی که خون گرفته مژگان خاکی اش را           واکـن که سیـر بینی،سیمای پیریم را...

ازهرطرف که رفتم؛ زخمی به پبکرم خورد           ای وای اگـر بـبـیـنـی پای کـویـریـم را

بـا تــار تـازیـانـه، با پـود کعـبِ نی هـا           بر پیکرم تنیدند... فرش حصیریم را...

من را ببخش اگر باز، لکنت زبان گرفتم           بابا شـکـسته دستی... دنـدان شیـریم را

دردم این است عمو نیز در این قافله نیست            مثل من پــای کــســی پر شده از آبلــه نیست

 گــفــتــم از منبر نی آیــه ی توحــیـد نخوان          سنگ ها منتظر و خواندن تو بی صله نیست

بی قباله به من از حرص فـــدک سیــلی زد           بدتر از مـــــادر تو گشتــه ام اما گـله نیست

گــلــه این است که آن روز نــدیـــدم رفتی            گــوشـــوار همۀ  ما پس از آن زلـزله نیست

دوست داری که بپرسی گل سرهام کجاست؟           پاسخ من فقط این است پدر جان، بله... نیست

از سر نـیـزه پـــدر خوب ببین دور و برت           چـــادرم روی سر دختـــرک حرملــه نیست؟

نیمه شب با سـر تو گرم سخــن می شوم و           مطمئنم ســخـنــم با تو کـــم از نافـــلــه نیست

نور چشمان مرا گــرچه به سیـلی کــم کرد

یا عـــلــی گفتن من پشت عـدو را خـم کرد